Są nowi księża wyświęceni w archikatedrze w Katowicach. Zobacz zdjęcia z uroczystości

Kliknij tutaj i zobacz zdjęcia

Archidiecezja katowicka ma nowych trzech księży. Trójka diakonów, którą wyświęcił w archikatedrze Chrystusa Króla w Katowicach arcybiskup Adrian Galbas, to:

• Paweł Kaszuba z parafii św. Rodziny w Piekarach Śląskich,
• Łukasz Porwit z parafii Chrystusa Króla w Lędzinach-Hołdunowie,
• Łukasz Tomczyk z parafii św. Wojciecha w Radzionkowie.

Święcenia kapłańskie to moment kulminacyjny formacji seminaryjnej. Trwa ona kilka lat i obejmuje okres przygotowawczy oraz czas studiów i formacji. W czasie kazania arcybiskup katowicki wskazał m.in. na to, że czas oddany na cichej, osobistej modlitwie nie jest czasem straconym, bo wtedy rodzą się najwspanialsze owoce duszpasterskiej posługi. Potrzeba codziennego wołania o Ducha Świętego. W swoim kazaniu nawiązał także do Dziejów Apostolskich i postaci św. Piotra, który przed zesłaniem Ducha Świętego zdradził Jezusa ze strachu i pytał o przywrócenie królestwa Izraela - był skupiony na rzeczach przyziemnych. Po zesłaniu przemawiał przed tysiącami ludzi.

— Ksiądz bez modlitwy szybko się wyczerpie. Straci nadprzyrodzoną motywację do swoich działań i będzie jej musiał szukać w tym, co przyrodzone - w "królestwie Izraela", sprawach ziemskich, pieniądzach, zaszczytach i rozmaitych emocjonalno-cielesnych fajerwerkach. Głównym jego życiowym zadaniem będzie wówczas samorealizacja i kolekcjonowanie nowych hobby: coraz bardziej wymyślnych i coraz bardziej kosztownych, którymi koniecznie i niezwłocznie trzeba się będzie się trzeba pochwalić w społecznościówkach. Łukaszu, Pawle, Łukaszu - nie bądźcie tacy - ostrzegał młodych prezbiterów Abp Adrian Galbas.

Co mówią nowi księża o swojej relacji z Bogiem? Tuż przed święceniami seminarium opublikowało ich wypowiedzi, w których dzielili się ważnymi dla siebie fragmentami Pisma Świętego.

— Opowiem, co (On) uczynił mej duszy - (...) Odkryłem ten fragment podczas modlitwy Odnowy w Duchu Świętym w Seminarium. Słowa Psalmu 66 bardzo mnie motywują do posługi głoszenia słowa Bożego. Są wezwaniem do ciągłego i odważnego opowiadania o Bogu. Źródłem świadectwa i tym, co jest do niego uprzednie jest doświadczenie wielkich rzeczy, które On uczynił i wciąż czyni w mojej duszy - pisał ks. Łukasz Tomczyk.

Jego kolega ks. Łukasz Porwit wskazał z kolei inny cytat z Biblii - Tyś moją ucieczką i twierdzą, Boże mój, któremu ufam. Te słowa odmawia codziennie, lecz pewnego dnia zmusiły go do refleksji komu tak naprawdę ufa w codziennych trudnościach - sobie, czy Bogu. Jak sam dodaje, Bóg jest tą osobą w jego życiu "przy którym nic mu nie grozi".

— Słowa Psalmu 27 o szukaniu Bożego Oblicza bardzo mnie uderzają - szczególnie podczas odmawiania Liturgii Godzin. To rodzące się gdzieś w głębi serca pragnienie towarzyszy mi przez całe życie... Nie zawsze potrafiłem je dostrzec, nazwać i prawidłowo wypełniać. A jednak jestem przekonany, że Bóg na moje życie przygotował właśnie to zadanie: bym Go szukał i ciągle się Nim zaskakiwał. Bym znajdował Go w Słowie, w sakramentach, we wspólnocie Kościoła, ale i w każdym spotkanym człowieku, a nawet w samym sobie - mówi ks. Paweł Kaszuba.

Liturgia, w czasie której udziela się święceń prezbiteratu jest niezwykle bogata w gesty i symbole. Wicerektor Śląskiego Seminarium Duchownego i zarazem ceremoniarz archidiecezjalny ks. Marcin Palka zabrał nas w podróż po tajemnicach liturgii. Wyjaśnił, co oznaczają poszczególne gesty i słowa i np. dlaczego w czasie liturgii kandydaci do prezbiteratu leżą krzyżem?

• Przedstawienie i wybór kandydatów - Rektor Wyższego Seminarium Duchownego imiennie przedstawia kandydatów, a następnie zaświadcza przed Arcybiskupem o uznaniu kandydatów za godnych dopuszczenia do kapłaństwa i prosi o udzielenie im święceń.
• Przyrzeczenia wybranych do prezbiteratu - Wybrani do święceń prezbiteratu wyrażają wobec Arcybiskupa i całej wspólnoty wolę przyjęcia święceń. Wyrażą gotowość godnego i mądrego wypełniania posługi Słowa i pobożnego, i wiernego, zgodnie z tradycją Kościoła zachodniego sprawowania tajemnic zbawienia. Poprzez swoje „chcę” będą wyrażać gotowość gorliwego, pobożnego i wiernego wypełniania swej służby na wzór Chrystusa - Jedynego i Najwyższego Kapłana.
• Przyrzeczenie czci i posłuszeństwa - Prezbiterzy mogą należycie wypełniać zlecone im zadania jedynie w łączności z biskupem.
• Litania błagalna i gest prostracji - Prostracja (leżenie krzyżem) jest wyrazem uniżenia się przed Bogiem i najgłębszej modlitwy. Jest to postawa głębokiej adoracji i pokory oraz znak całkowitego i bezgranicznego oddania się Bogu oraz gotowości pełnienia Jego woli. W trakcie wykonywania tego gestu wszyscy śpiewają Litanię do Wszystkich Świętych.
• Nałożenie rąk i modlitwa święceń - Wraz z towarzyszącą mu modlitwą jest to gest udzielenia kandydatom daru Ducha Świętego do pełnienia posługi kapłańskiej. Gest, który od początku Kościoła towarzyszył przekazywaniu władzy święceń. W modlitwie święceń najważniejsze są słowa: „Prosimy Cię, Ojcze wszechmogący, daj tym sługom swoim godność prezbiteratu; odnów w ich sercach ducha świętości, aby od Ciebie otrzymali urząd kapłański i przykładem swojego postępowania pociągali innych do poprawy obyczajów”.
• Nałożenie szat - Księża proboszczowie pomagają neoprezbiterom ubrać stułę i ornat. Szaty te są znakiem, że przyoblekli się w Chrystusa i otrzymali szczególny dar we wspólnocie ludu Bożego.
• Namaszczenie rąk - Arcybiskup namaszcza olejem krzyżma świętego dłonie nowo wyświęconych prezbiterów. To namaszczenie rąk krzyżmem oznacza ich szczególny udział w kapłaństwie Chrystusa. Ma związek z ich ważną funkcją, jaką pełnią w życiu człowieka, a nawet wyrażają jego istotę.
• Wręczenie chleba i wina - Arcybiskup wręcza neoprezbiterom patenę z chlebem i kielich z winem na znak ofiary, którą odtąd będą codziennie sprawować.
• Przekazanie znaku pokoju - Ten gest jest jakby pieczęcią, potwierdzeniem, które biskup daje swoim nowym współpracownikom, aby razem z nim wypełniali właściwą im posługę.

— Po święceniach mają miejsce prymicje w rodzinnych parafiach - mówi ks. dr Krzysztof Matuszewski Rektor Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego.

wspomniane prymicje, to nic innego jak pierwsza w życiu msza nowo wyświęconych księży. Ma ona miejsce w niedzielę po święceniach. Jest to wielkie święto i radość dla parafii. Przez najbliższy rok neoprezbiterzy (nowi księża) będą mogli udzielać także specjalnego błogosławieństwa. Jak dodaje rektor WŚSD, po prymicjach kapłani będą mieli nieco czasu dla siebie, a nastepnie dostaną swoje pierwsze dekrety do pracy w czasie wakacji na tzw. zastępstwo. Będa również w lato prowadzić rekolekcje dla różnych grup parafialnych. Neoprezbiterzy otrzymają także dekrety, które będą skierowaniem do pracy na konkretne parafie od 1 września.

Co jednak, gdy ktoś zastanawia się nad wstąpieniem do seminarium duchownego? Może niekoniecznie chce od razu przejśc jego progi, ale porozmawiać o swojej drodze życiowej?

— U nas zawsze można umówić się na rozmowę - czy to ze mną, czy z którymś z ojców duchownych. Najlepiej bezpośrednio przez kontakt mailowy lub telefoniczny - deklaruje ks. dr Krzysztof Matuszewski rektor katowickiego seminarium.

Jeśli ktoś byłby już zdecydowany podjęcia formacji może się zgłosić poprzez formularz rekrutacyjny na stronie internetowej seminarium